Startpagina

Bij de gedachtebepaling over burgerschap is na de Tweede Wereldoorlog, tijdens de wederopbouw van de verzorgingsstaat, vooral ingezet op herverdeling van welvaart. Bij burgerschap gaat het niet om de verdeling van goederen en diensten maar ook om een 'erkenningspraktijk'.
Erkennen is belangrijk voor de ontwikkeling van onze identiteit. We hebben erkenning nodig om zelfvertrouwen te kunnen ontwikkelen en respect om tot zelfrespect te komen en het omgekeerde geldt ook: stuiten we op miskenning dan frustreert dat de vorming van onze identiteit.
Daarom is werkeloosheid een geweldige aanslag op het zelfrespect. Vrijwillergerswerk geeft opnieuw status: 'ik ben iemand, want ik werk'. Het geeft voldoening een ambacht te beoefenen. Het is niet moeilijk tte bedenken dat ontslag het omgekeerde bewerkstelligt.

Gebrek aan respect en gebrek aan zelfrespect- twee kanten van de medaille. In de respectmaatschappij worden veel meer verdiensten erkend dan alleen cognitieve vaardigheden. Praktische, sociale, sportieve en kunstzinnige vaardigheden. In een respectmaatschappij kennen de diverse vormen van verdienste elk hun eigen statusladder. Zo zoeken we gerichter naar talenten, zonder bepaalde kwaliteiten op te hemelen, en ontstaat er een maatschappij waarin de strijd om erkenning meer winnaars oplevert, en respect en zelfrespect een minder schaars goed worden.

Vaak halen we onze eigenwaarde uit wat anderen van jou en je werk vinden; of beter gezegd: van wat je denkt dat anderen van je vinden. Ontslag kan daarom ook een heilzaam effect hebben. Het is alsof je helemaal op jezelf bent teruggeworpen. Je moet jezelf 'bij de lurven pakken'. Wakker worden.
Je ontdekt een kern in jezelf, veerkracht en een drang om te overleven. Waar zelfrespect eerder iets was wat je liet afhangen van het oordeel van anderen, krijg je nu zicht op je intrinsieke waardigheid. Je kan het niet langer baseren op wat je doet.
Zelfrespect betekent dan: jezelf accepteren en waarderen dat je bent wie je bent.
Niet de perfecte mens.

Heb ik nog tijd om te zijn wie ik eigenlijk ben?
Je zit gevangen in een langdurig conflict. Moet je doorgaan met je huidige baan, moet je je vertrouwde rollen blijven vervullen. Je weet dat je diepste aspiraties er niet mee worden uitgedrukt. Je voelt je leeg, onbevredigd en bent bang te sterven zonder volledig geleefd te hebben.
Hoe lang blijf je nog leven met dit sluimerend gevoel van zelfverraad?
Dan raak je in een depressie. Je voelt je verlamd door de confrontatie met twee keuzes van handeling, die nu beide moeilijk lijken, doorgaan of veranderen. Je passie volgen.
Je depressie is je 'tweede zintuig' dat in werking treed. Iets weigert eenvoudig zo verder te gaan. Je weigering is in feite een 'wijze' innerlijke manoeuvre.

Geef jezelf een 'time-out'. Het is tijd voor zelfonderzoek.
Ervaar de pijn van de twijfel. Laat je greep op de uitkomst los.